Βιβλιοκριτική: Incendiary

 

"I am a shadow, I am a drop of ink. Vengeance in the night.

 I'm a Robari."

Όταν αυτές οι κομψές γαλλικές ομορφιές μου χτύπησαν την πόρτα, δύο πράγματα συνέβησαν ταυτόχρονα: η καρδιά μου φώναξε "Φάτα" και το μυαλό μου άρχισε να στήνει σκηνικά φωτογράφισης με διάφορα βιβλία. Ναι φίλοι μου, κατάφερα και συγκρατήθηκα αρκετά ώστε να βγάλω μερικές φωτογραφίες πριν τα καταβροχθίσω! Δοξάστε με! Το βιβλίο που κέρδισε μια θέση δίπλα στα macaron ήταν το Incendiary, κυρίως λόγω των χρωμάτων στο εξώφυλλο, αλλά και επειδή περίμενε αρκετό καιρό τη σειρά του για να διαβαστεί και άλλο τόσο για να γράψω γι' αυτό.

Το Incendiary λοιπόν ήταν το βιβλίο του Απριλίου του 2020 (!) του Fairyloot. Όχι πολύ καινούργιο, αλλά... Είναι το πρώτο βιβλίο της σειράς Hollow Crown, της οποίας το δεύτερο βιβλίο θα κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες και έχει ένα πανέμορφο εξώφυλλο, το οποίο από μόνο του αποτελεί λόγο για να το έχω στη βιβλιοθήκη μου.

Γενικά για το βιβλίο

Το Incendiary είναι λίγο στανταράκι YA Fantasy. Διαθέτει όλα τα κλισέ της κατηγορίας: μαγεία, η οποία φυσικά για κάποιο λόγο θεωρείται κάτι κακό και εξοντώνεται, αντίσταση, ορφανή, μοναχική πρωταγωνίστρια που δεν ταιριάζει πουθενά, undercover επιχείρηση, έναν ιδιόρρυθμο βοηθό, όμορφο αλλά αλαζονικό πρίγκιπα, ερωτικό τρίγωνο, αυτά μου περνάνε αυτήν τη στιγμή από το μυαλό. Το θέμα είναι ότι η Zoraida Cordoba τα συνδυάζει αρκετά καλά και το βιβλίο δεν κουράζει.

Υπόθεση

Το βιβλίο μας μεταφέρει σε έναν τόπο που μοιάζει πολύ με την Ισπανία την εποχή της Ιεράς Εξέτασης. Όπως και στην πραγματικότητα, η μαγεία είναι κάτι κακό που απαγορεύεται και οι άνθρωποι με το χάρισμά της καταδιώκονται, φυλακίζονται και εκτελούνται. Η πρωταγωνίστρια η Ρενάτα είναι μέλος της αντίστασης, αλλά λόγω του είδους του χαρίσματος που διαθέτει και μιας σκοτεινής περιόδου στο παρελθόν της οι υπόλοιποι την φοβούνται και την αποφεύγουν. Όταν το αγόρι που αγαπά αιχμαλωτίζεται, η Ρενάτα ξεκινάει μία αποστολή διάσωσης που θα τη φέρει στο μέρος όπου ξεκίνησαν όλα.

Χαρακτήρες

Η κεντρική πρωταγωνίστρια είναι η Ρενάτα, ένα ορφανό κορίτσι και μέλος της αντίστασης. Είναι δυναμική, πεισματάρα, όχι ιδιαίτερα παρορμητική και εγωίστρια, την οποίας όμως σχεδόν κανένα άλλο μέλος της αντίστασης δεν εμπιστεύεται λόγω του ιδιαίτερου χαρίσματός της. Το χάρισμά προσωπικά δεν το έχω συναντήσει σε κάποιο άλλο βιβλίο και είναι ότι μπορεί να αφαιρέσει αναμνήσεις από όποιον αγγίζει με καταστροφικές συνέπειες. Αυτό που με εξέπληξε ευχάριστα είναι ότι η χρήση της μαγείας της δεν έρχεται χωρίς κόστος για την ίδια, κάτι που δεν συναντάμε συχνά. Έτσι είναι κάτι που δεν χρησιμοποιείται αλόγιστα για να τη γλυτώσει από κάθε δύσκολη θέση στην οποία θα βρεθεί. Είναι βέβαια και η φύση του τέτοια που η χρησιμότητά του είναι λίγο περιορισμένη σε καταστάσεις κινδύνου. Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει και η αυτοαμφισβήτηση, ευτυχώς όμως δεν καταλήγει σε γκρίνια.

Οι υπόλοιποι χαρακτήρες είναι αρκετά καλογραμμένοι, δρουν βάσει της προσωπικότητας τους και όχι εξυπηρετώντας την πλοκή. Κατά τη διάρκεια της ιστορίας μας παρουσιάζονται και τα υπόλοιπα τρία χαρίσματα, χωρίς ωστόσο να αναλύονται ιδιαίτερα, αν και ο αριθμός τους είναι αρκετά μικρός για να αφήσει περιθώρια περαιτέρω ανάπτυξης. Θεωρώ πως είναι κάτι που θα δούμε περισσότερο στο δεύτερο βιβλίο (αν κρίνω και από τον τίτλο του) και η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. 

Πλοκή - Εξέλιξη

Η ιστορία κυλάει με ωραίο και σταθερό ρυθμό, χωρίς να κάνει κάπου κοιλιά. Συμβαίνουν αρκετά πράγματα, υπάρχουν αποκαλύψεις καθώς η Ρενάτα έχει πολλές καταπιεσμένες αναμνήσεις οι οποίες περιέχουν αρκετές πληροφορίες που βοηθούν αρκετά στην εξέλιξη της πλοκής. Λίγο πριν το τέλος ανεβάζει ρυθμό και μετά και την μεγάλη ανατροπή ήθελα τη συνέχεια χθες. Οκ, από ένα σημείο και μετά υποψιάστηκα προς τα πού πάει, οπότε ήταν περισσότερο επιβεβαίωση παρά ανατροπή, αλλά και δεν μου χάλασε κάτι.

Σε γενικές γραμμές το βιβλίο ήταν τόσο όσο. Ήταν αρκετά ενδιαφέρον, αλλά δεν μπορώ να πω ότι το είχα συνέχεια στο μυαλό μου, αυτό που με το που βρίσκεις λίγο χρόνο τρέχεις να το πιάσεις στα χέρια σου για να προλάβεις να διαβάσεις έστω δυο, τρεις σελίδες. Βέβαια. έχω ήδη προπαραγγείλει το επόμενο. 

Τα αδιάβαστα στα ράφια με κοιτάζουν περίεργα...

3,5 αστεράκια

Read More

Βιβλιοκριτική: Ένας Άνθρωπος που τον Έλεγαν Οβ

 

"Ο θάνατος είναι παράξενο πράγμα. Οι άνθρωποι ζούνε όλη τους τη ζωή σαν να μην υπάρχει, και όμως συχνά είναι ένα από τα μεγαλύτερα κίνητρα για να ζήσει κανείς. [...] Γιατί ο μεγαλύτερος φόβος του θανάτου είναι πάντα μήπως μας προσπεράσει. Και μας αφήσει εκεί μόνους."

Τελειώνοντας το Άνθρωποι με Άγχος συνειδητοποίησα πως το μόνο από τα μυθιστορήματα του Backman που δεν είχα διαβάσει είναι το πρώτο του. Όπως καταλαβαίνεις, δεν μπορούσα να το αφήσω να περάσει έτσι. Έπρεπε να το διορθώσω. Και το διόρθωσα.

Στο Ένας Άνθρωπος που τον έλεγαν Οβ πρωταγωνιστής είναι φυσικά ο Οβ, ένας μοναχικός και γκρινιάρης ηλικιωμένος. Ο Οβ εκνευρίζεται με τους πάντες γύρω του και όπως είναι λογικό δεν έχει και πολλές συμπάθειες στη γειτονιά όπου ζει. Αυτό θα αλλάξει με την άφηξη της Παρβανέχ και της οικογένειάς της, η οποία εισβάλλει στη ζωή του προκαλώντας μεγάλη αναστάτωση.

Οι προσδοκίες μου από τον Backman είναι πάντα υψηλές, ακόμη και όταν πρόκειται για το πρώτο του μυθιστόρημα. Και όπως δεν με έχει απογοητεύσει ποτέ, έτσι και τώρα. Ο Οβ είναι ένας χαρακτήρας που κανονικά θα έπρεπε να αντιπαθώ. Βλέπει μόνο τα στραβά στους ανθρώπους γύρω του και θεωρεί πως μπορεί να κάνει τα πάντα καλύτερα από αυτούς (συνήθως βέβαια έχει δίκιο). Και κάπου εκεί άρχισε να μου θυμίζει λίγο τον παππού μου, που πάντα ήθελε να καταπιάνεται με κάτι να μαστορεύει, που είχε ό,τι εργαλείο μπορούσες να φανταστείς και που, ναι, θεωρούσε πως μπορούσε να κάνει τα πάντα καλύτερα από τους άλλους (και συνήθως είχε δίκιο). Ευτυχώς δεν ήταν και γκρινιάρης.

Ο Backman αγκαλιάζει τον Οβ με καλοσύνη και χιούμορ. Ξεδιπλώνει τη ζωή του και προσφέρει όλες τις λεπτομέρειες που χρειάζεται κανείς για να τον κατανοήσει και τελικά να τον αγαπήσει. Η σχέση του με τη γυναίκα του είναι γεμάτη τρυφερά και αστεία στιγμιότυπα και μια ζεστασιά που υπάρχει μόνο ανάμεσα σε ανθρώπους που μπόρεσαν να δουν πραγματικά την ουσία και την ψυχή του άλλου. Η Σόνια είναι το χρώμα στη ζωή του Οβ και όταν εκείνη χάνεται όλα γίνονται γκρίζα. Η μοναξιά και το πώς τη βιώνουν τα άτομα της τρίτης ηλικίας δεν είναι ένα θέμα για το οποίο διαβάζω συχνά και είναι πραγματικά λυπηρό να το περνάει κανείς αυτό, ειδικά προς το τέλος της ζωής του. 

Η είσοδος της Παρβανέχ και της οικογένειάς της στη ζωή του Οβ βάζει τη ζωή του Οβ σε μία τροχιά που ο ίδιος δεν θα φανταζόταν ποτέ και τη γεμίζει με ένα τσούρμο φασαριόζικους και ετερόκλητους ανθρώπους και μία ταλαιπωρημένη αδέσποτη γάτα. Η καλοσύνη που του δείχνει η Παρβανέχ, δίνοντάς του τρόπους να νιώσει χρήσιμος ξανά ζεσταίνει την καρδιά και εύχομαι να υπήρχε μια Παρβανέχ στη ζωή κάθε ανθρώπου που που το έχει ανάγκη.

Και αν κρατάω κάτι από το βιβλίο είναι αυτό: Ας έχουμε τα μάτια μας και την καρδιά μας ανοιχτά όπως η Παρβανέχ. Οι μέρες που ζούμε είναι δύσκολες. Το σημαντικότερο που μπορούμε να προσφέρουμε είναι η καλοσύνη.

5 αστεράκια

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Broken Hill Publishers.

Read More

Βιβλιοκριτική: Άνθρωποι με Άγχος

 

"Μερικές φορές κοιτάζουμε γύρω μας, στον χώρο εργασίας μας ή στις συναντήσεις γονέων, ή στον δρόμο, και διαπιστώνουμε με τρόμο ότι όλοι οι άλλοι ξέρουν ακριβώς τι κάνουν. Μόνο εμείς πρέπει να προσποιούμαστε. Όλοι οι άλλοι έχουν τα μέσα και τον έλεγχο και την αντοχή να κάνουν τα πάντα".

Τον Fredrik Backman τον αγαπώ. Είναι στο top three των αγαπημένων μου συγγραφέων. Τα βιβλία του με κάνουν να νιώθω σαν να επιστρέφω σπίτι μετά από μια κρύα και κουραστική μέρα. Επιστρέφω εκεί που με καταλαβαίνουν και με αγαπούν. Το γράψιμό του είναι για μένα πολύ προσωπικό, ακόμη και αν δεν έχω ζήσει όλες τις καταστάσεις που αναφέρει. Σαν να είναι ο μοναδικός που εκπέμπει σ' αυτήν την ιδιαίτερη συχνότητα μέσα μου. Το Άνθρωποι με Άγχος είναι το τελευταίο του βιβλίο και θέλω να σου πω ότι κανένα άγχος δεν είχα για το αν θα μου αρέσει. Τόσο πολύ τον εμπιστεύομαι. Ειμαι σίγουρη πως και τη λίστα με τα ψώνια του να διαβάσω, πάλι θα βουρκώσω.

Το Άνθρωποι με Άγχος είναι η ιστορία μιας ομηρίας μετά από μία ληστεία που δεν εξελίγθηκε όπως θα έπρεπε. Η λήστής που την επιχείρησε, στην προσπάθειά της να γλυτώσει από την αστυνομία, θα καταφύγει σε ένα διαμέρισμα γεμάτο πιθανούς αγοραστές, ενώ έξω στον δρόμο δύο αστυνομικοί προσπαθούν να διαχειριστούν την κατάσταση και τη μεταξύ τους σχέση.

Όπως φαίνεται και από τον τίτλο η ιστορία έχει να κάνει με το άγχος και τις απερίσκεπτες και βλακώδεις πράξεις στις οποίες πολλές φορές αυτό μας οδηγεί. Οι πρωταγωνιστές αναγκάζονται από τις συνθήκες να έρθουν κοντά (κάποιοι παρά τη θέλησή τους) και να μοιραστούν τους φόβους τους με αγνώστους. Παρά τον αριθμό τους και το γεγονός ότι κανείς τους δεν έχει ρόλο πρωταγωνιστή περισσότερο από τους υπολοίπους, είναι ολοκληρωμένοι, καθένας με τις ιδιοτροπίες, το φως και το σκοτάδι με το οποίο παλεύει. Στους περισσότερους μπόρεσα να δω και ένα δικό μου κομμάτι και να τους αγαπήσω όλους εξίσου. 

Είναι πολλά τα θέματα που θίγονται στο βιβλίο όπως η αγάπη του γονιού για το παιδί του και πού μπορεί να τον οδηγήσει, η μοναξιά, η απέχθεια προς τον εαυτό μας, οι τύψεις, η αγωνία να είμαστε αρκετοί, οι βιαστικές πρώτες εντυπώσεις και πόσο λανθασμένες είναι συχνά και ήρθα πολλές φορές αντιμέτωπη με τον εαυτό μου. Καθώς διάβαζα αναρωτιώμουν πώς θα αντιδρούσα στη θέση του κάθε χαρακτήρα, πόσο διαφορετικά θα χειριζόμουν την ίδια κατάσταση.

Όπως είπα και πριν ο Backman πάντα χτυπάει στην καρδιά για μένα και γι' αυτότον αγαπώ. Η γραφή του είναι παραπλανητικά απλή, με βάζει πάντα μέσα στην ψυχή των χαρακτήρων του να δω την αλήθεια τους. Η καρδιά μου σπάει για όλα αυτά που τους πληγώνουν και χαίρεται  με όλες τις μικρές ή μεγάλες καλοσύνες  που τους ανακουφίζουν. Το δάκρυ βέβαια κορόμηλο, μη γελιέσαι! Έτσι, ανακατεμένα τα δάκρυα της λύπης με αυτά της χαράς... Κάπως έτσι ήρθε η κάθαρση. Και κάπως έτσι κατάλαβα ότι το βιβλίο δεν είναι η ιστορία μιας ληστείας που δεν εξελίχθηκε όπως θα έπρεπε, αλλά η ιστορία μιας ληστείας που εξελίχθηκε ακριβώς όπως θα έπρεπε.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος.

5 αστεράκια

Το έχεις διαβάσει; Πώς σου φάνηκε;

Read More

Βιβλιοκριτική: Και δεν έμεινε κανένας

 

"Τώρα μικρός στρατιώτης υπήρχε μόνο ένας,

πήγε και κρεμάστηκε και δεν έμεινε κανένας."

Πρέπει να παραδεχτώ ότι σχετικά πρόσφατα ξεκίνησα να διαβάζω Agatha Christie και δεν μπορώ να εξηγήσω με βεβαιότητα αυτήν την καθυστέρηση, καθώς τα αστυνομικά μυστήρια είναι από τα αγαπημένα μου είδη. Και φυσικά ήταν έρωτας από το πρώτο βιβλίο. (Ίσως η ανάρτηση έπρεπε να γίνει χθες...)

Αυτό που έχω καταλάβει για τον τρόπο που γράφει είναι ότι χειρίζεται το δυσάρεστο και φριχτό θέμα της δολοφονίας ενός ανθρώπου (ή και περισσοτέρων) με λεπτότητα, χωρίς να καταφεύγει στην ηδονοβλεπτική παρουσίαση σοκαριστικών πληροφοριών των συνθηκών κάτω από τις οποίες το θύμα έχασε τη ζωή του, όπως πολλά από τα σύγχρονα αστυνομικά. Κρατάει το μυαλό του αναγνώστη απερίσπαστα επικεντρωμένο στις πληροφορίες που θα τον οδηγήσουν να ανακαλύψει τον ένοχο. 

Το "Και δεν έμεινε κανένας" έχει ψηφιστεί ως το καλύτερο βιβλίο της και όχι αδίκως. Ο ανεξιχνίαστος φόνος δέκα ανθρώπων χωρίς προφανή σύνδεση μεταξύ τους, σε ένα απομονωμένο νησί, αποτελεί το τέλειο έγκλημα, πράγμα που αποτέλεσε πρόκληση για τη συγγραφέα ώστε να γράψει το συγκεκριμένο βιβλίο.

Το γεγονός ότι διαδραματίζεται σε ένα απομονωμένο νησί, το οποίο οι καιρικές συνθήκες τη δεδομένη στιγμή καθιστούν απροσπέλαστο δημιουργεί ένταση και οι πρωταγωνιστές (μαζί τους κι εγώ) οδηγούνται σταδιακά στην παράνοια, καθώς το πλήθος τους καθιστά αδύνατη την παρακολούθηση του ποιός είναι πού και με ποιόν. Η Christie χειρίζεται με απίστευτη μαεστρία αυτήν τη "χορογραφία" και οι ύποπτοι στο μυαλό μου εναλάσσονταν σαν εικόνες σε view master. (αν είσαι γενημμένος τη δεκαετία του 80 ξέρεις...) Με κάθε νέα δολοφονία ο κλοιός γύρω από τα υποψήφια θύματα (;) στενεύει όλο και περισσότερο.

Το μυστήριο και η λύση του όμως αποτελούν μόνο την πρώτη ανάγνωση της ιστορίας. Σε μία δεύτερη ανάγνωση μπορεί κανείς να αντιληφθεί ότι ένας από τους άξονες πάνω στους οποίου κινείται το βιβλίο είναι η απονομή δικαιοσύνης. Ήδη από την αρχή γνωρίζουμε πως οι πρωταγωνιστές έχουν υπάρξει θύτες εγκλημάτων για τα οποία δεν καταδικάστηκαν ποτέ. Τα όσα τους συμβαίνουν στο νησί είναι η πληρωμή τους γι' αυτό και μου ήταν αρκετά δύσκολο να τους δω ως θύματα και να τους λυπηθώ, πράγμα που ξεκίνησε ένα εσωτερικό debate περί της προαναφερθείσας απονομής δικαιοσύνης, τι (πρέπει να) συμβαίνει όταν το σύστυμα αποτυγχάνει και κατά πόσο ο τελικός θύτης δικαιολογείται. 

Χωρίς να εμβαθύνει πολύ στους χαρακτήρες της και με αφορμή τον εγκλεισμό τους η Christie αποκαλύπτει τον τρόπο που σκέφτονται και λειτουργούν. Πώς αντιμετωπίζουν τις πράξεις του παρελθόντος και αν μετανιώνουν. Δεν χρειάστηκε να γνωρίζω κάτι περισσότερο γι' αυτούς. Άλλωστε η δύναμη του βιβλίου δεν είναι οι χαρακτήρες, αλλά το πώς η Christie σε απομονώνει με αυτούς που θέλει για να στρέψει την προσοχή σου μακρυά από το σημείο που συμβαίνει το έγκλημα.

Ένα ακόμη bonus είναι η υπέροχη επανέκδοση των εκδόσεων Ψυχογιός. Εννοείται πως τα θέλω όλα!

5 αστεράκια

Έχεις διαβάσει Agatha; Ποιά είναι η γνώμη σου;

 

Read More

Βιβλιοκριτική: The Left-Handed Booksellers of London

 

"A left-handed bookseller I did spy

In a wood one darkling day

I durst not ask their business, why

Best not to know, I do say"

Ας μιλήσουμε για περίεργους τίτλους, αγαπητέ αναγνώστη... Όλοι έχουμε ακούσει να λένε "Μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του", αλλά με τον τίτλο του τι γίνεται; Και μπορεί να μην είναι αρκετός για να το κρίνεις, είναι ωστόσο αρκετό για να σε καλέσει κοντά του. 

Δεν θα σου πω ψέματα. Οι περίεργοι τίτλοι είναι η Σειρήνα μου. Όταν το μάτι μου πέφτει πάνω σε ένα βιβλίο με τον τίτλο: "The Particular Sadness of Lemon Cake", στον εγκέφαλό μου σκάνε πυροτεχνήματα και ξαφνικά βρίσκομαι με το βιβλίο στο χέρι χωρίς σχεδόν να το καταλάβω. Οι μικρές αυτές εκρήξεις αρχίζουν και δημιουργούν προσδοκίες, γιατί ένα μυαλό που εμπνεύστηκε έναν τέτοιο τίτλο πώς θα μπορούσε να μην τον ταιριάξει με μια εξίσου ιδιαίτερη ιστορία; Σωστά; Νόχι... Ή τουλάχιστον όχι πάντα. Το The Left-Handed Booksellers of London πέφτει σε αυτήν την κατηγορία...

Το βιβλίο ήρθε στα χέρια μου μέσω του Litjoy Σεπτεμβρίου 2020 με θέμα "Αγαπημένες λογοτεχνικές οικογένειες" λαι η υπόθεση έχει ως εξής: Σε αναζήτηση του πατέρα που δεν γνώρισε ποτέ η Susan καταλήγει στο Λονδίνο, όπου γνωρίζει τον Merlin, ένα Αριστερόχειρα Βιβλιοπώλη, ο οποίος μαζί με τη Δεξιόχειρα αδελφή του Vivien (και το υπόλοιπ σόι Βιβλιοπωλών) προστατεύουν τον Νέο κόσμο από τις επικίνδυνες οντότητες του Παλαιού Κόσμου. Παράλληλα προσπαθούν να ανακαλύψουν την αλήθεια πίσω από τον θάνατο της μητέρας τους και όπως είναι αναμενόμενο, οι δύο έρευνες διασταυρώνονται.

Τι να πω αγαπητέ αναγνώστη, it had me at "Hello". Γιατί όταν αναφερόμαστε σε βιβλιοπώλες, μιλάμε για αληθινούς βιβλιοπώλες και ένας κόσμος όπου ένα μυστικό δίκτυο από αυτούς προστατεύει τον κόσμο από το κακό... Ε, δεν θέλει και πολύ για να ξεκινήσουν τα πυροτεχνήματα που λέγαμε πριν. 

Φωτογραφία από https://www.instagram.com/picjumbo/

Η πρώτη αίσθηση που μου έδωσε ήταν σαν την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, καθώς η Susan μπαίνει σε έναν κόσμο του οποίου την ύπαρξη αγνοούσε και φυσικά τίποτα δεν βγάζει νόημα γι' αυτήν. Αυτό που αγαπώ στα βιβλία φαντασίας είναι ο νεός κόσμος που αποκαλύπτεται, το είδος της μαγείας, τα πλάσματα που τον κατοικούν, τα μέρη και η ιστορία πίσω από όλα αυτά. Όπως όμως και στην Αλίκη, όπου κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να εξηγήσει σε ένα μικρό κορίτσι τι συμβαίνει και γιατί, ο Nix αφήνει τους χαρακτήρες του να απευθύνονται στην Susan με τον ίδιο τρόπο, εξηγώντας της μόνο τα απολύτως απαραίτητα και πολλές φορές μιλώντας για αυτήν σαν να μην βρίσκεται καν εκεί. Το αποτέλεσμα είναι να έχει η ιστορία μια αίσθηση του ημιτελούς, σαν ένα σπίτι το οποίο έχει χτιστεί αλλά κανείς δεν μπήκε στον κόπο να επιπλώσει ή να διακοσμίσει. 

Ήθελα να μάθω τόσα πολλά για τους Βιβλιοπώλεις: από πού προέρχονται, από πού πηγάζει η μαγεία τους ή τι είναι αυτό που κάνει τους Αριστερόχειρες τόσο ξεχωριστούς σε σχέση με τους Δεξιόχειρες, ώστε να αξίζουν την αναφορά στον τίτλο, καθώς οι δεύτεροι είναι αυτοί που φαίνεται να χειρίζονται περισσότερο τη μαγεία.

Η ιστορία αναπτύσσεται με σχετικά γρήγορο ρυθμό αλλά δεν συμβαίνουν και πολλά και η κλιμάκωση δεν έρχεται ποτέ. Οι δύο έρευνες φτάνουν στο τέλος τους χωρίς καμία ένταση, ένα ακόμη συστατικό που λείπει από το βιβλίο. Υπάρχουν ενδιαφέροντες δευτερεύοντες χαρακτήρες, οι οποίοι μένουν επίσης άνευροι και ημιτελείς, έχοντας αναπτυχθεί αρκετά για να προωθήσουν την πλοκή αλλά τίποτα περισσότερο. 

Αν περιέγραφα με μία μόνο λέξη το βιβλίο, αυτή θα ήταν "επιφανειακό". Ο Nix είχε μια πολύ ωραία ιδέα με πολλές δυνατότητες να αναπτυχθεί σε κάτι μαγικό που θα κέρδιζε την καρδιά κάθε αναγνώστη που ως μικρό παιδί ο βιβλιοπώλης ήταν ο ήρωάς του και το βιβλιοπωλείο ένα μέρος γεμάτο μαγεία. Δυστυχώς προτίμησε να επαναπαυθεί στο βιβλιοφιλικό του θέμα, χρησιμοποιώντας το ως μοναδικό παράγοντα εντυπωσιασμού.

2 αστεράκια

 

Read More