"Τώρα μικρός στρατιώτης υπήρχε μόνο ένας,
πήγε και κρεμάστηκε και δεν έμεινε κανένας."
Πρέπει να παραδεχτώ ότι σχετικά πρόσφατα ξεκίνησα να διαβάζω Agatha Christie και δεν μπορώ να εξηγήσω με βεβαιότητα αυτήν την καθυστέρηση, καθώς τα αστυνομικά μυστήρια είναι από τα αγαπημένα μου είδη. Και φυσικά ήταν έρωτας από το πρώτο βιβλίο. (Ίσως η ανάρτηση έπρεπε να γίνει χθες...)
Αυτό που έχω καταλάβει για τον τρόπο που γράφει είναι ότι χειρίζεται το δυσάρεστο και φριχτό θέμα της δολοφονίας ενός ανθρώπου (ή και περισσοτέρων) με λεπτότητα, χωρίς να καταφεύγει στην ηδονοβλεπτική παρουσίαση σοκαριστικών πληροφοριών των συνθηκών κάτω από τις οποίες το θύμα έχασε τη ζωή του, όπως πολλά από τα σύγχρονα αστυνομικά. Κρατάει το μυαλό του αναγνώστη απερίσπαστα επικεντρωμένο στις πληροφορίες που θα τον οδηγήσουν να ανακαλύψει τον ένοχο.
Το "Και δεν έμεινε κανένας" έχει ψηφιστεί ως το καλύτερο βιβλίο της και όχι αδίκως. Ο ανεξιχνίαστος φόνος δέκα ανθρώπων χωρίς προφανή σύνδεση μεταξύ τους, σε ένα απομονωμένο νησί, αποτελεί το τέλειο έγκλημα, πράγμα που αποτέλεσε πρόκληση για τη συγγραφέα ώστε να γράψει το συγκεκριμένο βιβλίο.
Το γεγονός ότι διαδραματίζεται σε ένα απομονωμένο νησί, το οποίο οι καιρικές συνθήκες τη δεδομένη στιγμή καθιστούν απροσπέλαστο δημιουργεί ένταση και οι πρωταγωνιστές (μαζί τους κι εγώ) οδηγούνται σταδιακά στην παράνοια, καθώς το πλήθος τους καθιστά αδύνατη την παρακολούθηση του ποιός είναι πού και με ποιόν. Η Christie χειρίζεται με απίστευτη μαεστρία αυτήν τη "χορογραφία" και οι ύποπτοι στο μυαλό μου εναλάσσονταν σαν εικόνες σε view master. (αν είσαι γενημμένος τη δεκαετία του 80 ξέρεις...) Με κάθε νέα δολοφονία ο κλοιός γύρω από τα υποψήφια θύματα (;) στενεύει όλο και περισσότερο.
Το μυστήριο και η λύση του όμως αποτελούν μόνο την πρώτη ανάγνωση της ιστορίας. Σε μία δεύτερη ανάγνωση μπορεί κανείς να αντιληφθεί ότι ένας από τους άξονες πάνω στους οποίου κινείται το βιβλίο είναι η απονομή δικαιοσύνης. Ήδη από την αρχή γνωρίζουμε πως οι πρωταγωνιστές έχουν υπάρξει θύτες εγκλημάτων για τα οποία δεν καταδικάστηκαν ποτέ. Τα όσα τους συμβαίνουν στο νησί είναι η πληρωμή τους γι' αυτό και μου ήταν αρκετά δύσκολο να τους δω ως θύματα και να τους λυπηθώ, πράγμα που ξεκίνησε ένα εσωτερικό debate περί της προαναφερθείσας απονομής δικαιοσύνης, τι (πρέπει να) συμβαίνει όταν το σύστυμα αποτυγχάνει και κατά πόσο ο τελικός θύτης δικαιολογείται.
Χωρίς να εμβαθύνει πολύ στους χαρακτήρες της και με αφορμή τον εγκλεισμό τους η Christie αποκαλύπτει τον τρόπο που σκέφτονται και λειτουργούν. Πώς αντιμετωπίζουν τις πράξεις του παρελθόντος και αν μετανιώνουν. Δεν χρειάστηκε να γνωρίζω κάτι περισσότερο γι' αυτούς. Άλλωστε η δύναμη του βιβλίου δεν είναι οι χαρακτήρες, αλλά το πώς η Christie σε απομονώνει με αυτούς που θέλει για να στρέψει την προσοχή σου μακρυά από το σημείο που συμβαίνει το έγκλημα.
Ένα ακόμη bonus είναι η υπέροχη επανέκδοση των εκδόσεων Ψυχογιός. Εννοείται πως τα θέλω όλα!
5 αστεράκια
Έχεις διαβάσει Agatha; Ποιά είναι η γνώμη σου;
