Μετά το Inferno είχα αποφασίσει πως η σχέση μου με τον καθηγητή Langdon είχε ολοκληρώσει τον κύκλο της και έπρεπε να τελειώσει. Το Inferno ήταν στην ουσία μία δεύτερη ευκαιρία στον Dan Brown μετά το απογοητευτικό -κατά τη γνώμη μου- Last Symbol. Και, αν και μου φάνηκε καλύτερο, δεν ήταν αρκετό για να μου αλλάξει γνώμη... Όταν κυκλοφόρισαν οι πρώτες αφίσες για το Origin δεν τις πλησίαζα καν, το έπαιζα υπεράνω. "Αφού είπαμε, δεν ξαναασχολούμαστε μαζί του". Για να διαβάζεις όμως αυτό το post, ξέρεις ότι κάτι τέτοιο δεν συνέβη... Τι συνέβη; Η Βαρκελώνη συνέβη. Και το κορίτσι αυτό την αγαπάει τη Βαρκελώνη! Πριν καν την επισκεφτώ, την αγαπούσα και αν κάποιος μου έδινε την ευκαιρία να ζήσω εκεί, θα το έκανα ευχαρίστως!
To Origin όμως ξεκινάει στο Bilbao, όπου ο αινιγματικός Edmond Kirsch, καλός φίλος και παλιός μαθητής του Robert Langdon, ετοιμάζεται να κάνει μια αποκάλυψη που θα τραντάξει τα θεμέλια της θρησκείας και θα δώσει την απάντηση για τη ζωή, το σύμπαν και τα πάντα (όχι, δεν είναι 42). Όπως όμως φαντάζεσαι, τα πράγματα δεν εξελίσσονται με τον αναμενόμενο τρόπο και έτσι ο αγαπημένος καθηγητής, συνοδευόμενος για ακόμη μία φορά από βοηθό γένους θηλυκού, κατευθύνεται στη Βαρκελώνη, σε μια μάχη ενάντια στο χρόνο για να ανακαλύψει τι πραγματικά συνέβη.
Όλα τα στοιχεία που αγαπάς να μισείς ή που μισείς να αγαπάς στα βιβλία του Dan Brown είναι εδώ: η πανέμορφη πόλη που χρησιμεύει ως σκηνικό για την ιστορία και για την οποία θα μάθεις πολλά και ενδιαφέροντα, η πανέμορφη, πανέξυπνη και δυναμική βοηθός, μια ποικιλία χαρακτήρων για να διαλέξεις τον ένοχο, μυστήρια που πρέπει να λυθούν, εμβληματικά μνημεία και έργα τέχνης, ο Langdon να γνωρίζει πράγματα, ο Langdon να συνειδητοποιεί πράγματα, οι περισσότεροι χαρακτήρες να σκέφτονται πόσο κακό κάνει στην ανθρωπότητα η μισαλλοδοξία και πόσο σημαντική είναι η αποδοχή ιδεών διαφορετικών από τις δικές μας και φυσικά το plot twist. Δε θα σου πω ψέματα. Αυτή τη φορά δεν ήταν και τόσο twist για εμένα. Απλώς γιατί όταν ο συγγραφέας προσπαθεί να σε κατευθύνει προς μία κατεύθυνση (και κάθε συγγραφέας μυστηρίου που σέβεται τον εαυτό του το κάνει) εσύ πρέπει να κοιτάζεις από την άλλη. Και από το στιγμή που μου μπήκε η ιδέα, κάθε τι που γινόταν, απλώς "κούμπωνε".
Δεν μου αφαίρεσε καθόλου όμως από την απόλαυση του βιβλίου. Γιατί αν κάτι ξέρει να κάνει καλά ο Dan Brown, αυτό είναι να γράφει βιβλία ευκολοδιάβαστα, με γρήγορο ρυθμό, που κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον με γρίφους, αινίγματα, κώδικες και τη δοκιμασμένη συνταγή του αργού ψησίματος, μεταφέροντας τη δράση μια από εδώ, μια από εκεί, ειδικά λίγο πριν σου αποκαλύψει κάτι σημαντικό. Ή αμέσως μετά.
Εντάξει, το γράψιμό του δεν είναι ούτε Ian McEwan, ούτε Kazuo Ishiguro και το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα κερδίσει ποτέ το Nobel λογοτεχνίας. Εγώ πάντως παραδίνομαι. Με τον Robert Langdon περνάω καλά τελικά. Και στην επόμενη περιπέτειά του, δεν θα το παίξω και τόσο δύσκολη. Μη σου πω θα προπαραγγείλω κιόλας!
Δες το και εδώ:
