Η Σιωπηλή Ασθενής

"Όπως θα δείτε, πρόκειται για μια απίστευτη ιστορία - δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία γι' αυτό. Αν θα την πιστέψετε ή όχι, εξαρτάται από σας."

Καλό μήνα βιβλιοπαρεάκι! Τι μου κάνεις; Θα ξεκινήσω με μια ερώτηση σήμερα: Όταν διαβάζεις μένεις πιστός στο βιβλίο που ξεκινάς ή την κάνεις την κουτσουκέλα σου με κάτι άλλο, κάτι πιο μικρό, κάτι πιο ανάλαφρο, κάτι για να ξελαμπικάρεις λίγο βρε αδερφε; Εγώ συνληθως είμαι στην πρώτη κατηγορία. Ή που θα το τελειώσω ή που θα το αφήσω αν δεν τα πάμε καλά. Το καλοκαίρι όμως, δεν ξέρω τι με πιάνει κι εκεί που διαβάζω κάτι, μόλις μου γυαλίσει κάτι άλλο, όχι απλώς το αγοράζω (tsundoku σε τελικό στάδιο) αλλά αφήνω ό,τι άλλο διαβάζω και το ξεκινάω επί τόπου. Η "γνωριμία" συμβαίνει συνήθως σε υπαίθριους πάγκους κατά τη διάρκεια διακοπών, κάτι που με γυρίζει πίσω στην παιδική μου ηλικία και σε διακοπές με τους γονείς μου, οπότε πες μου εσύ πώς να αντισταθώ;

Το ίδιο συνέβη και φέτος... Το βιβλίο που συναντούσες περισσότερο φέτος το καλοκαίρι στις παραλίες, τα λεωφορεία ή όπου αλλού μπορείς να δεις τι διαβάζει ο κόσμος είναι Η Σιωπηλή Ασθενής του Alex Michaelidis. Περνώντας λοιπόν από τον προαναφερθέντα πάγκο λέγοντας ψέματα στον εαυτό μου πως "Θα ρίξω μόνο μια ματιά", το είδα και θα έλεγα ψέματα αν έλεγα ότι το σκέφτηκα για περισσότερο από ένα δευτερόλεπτο. 

Στη Σιωπηλή Ασθενή συναντάμε την Αλίσια Μπέρενσον, επιτυχημένη ζωγράφο, η οποία ζει μια ειδυλλιακή ζωή μέχρι τη στιγμή που δολοφονεί τον σύζυγό της και από τότε αρνείται να πει λέξη. Και τον Θίο Φέιμπερ, ψυχοθεραπευτή, ο οποίος βρίσκει στη σιωπή της Αλίσια την πρόκληση να πετύχει εκεί που οι άλλοι απέτυχαν.

Η αφήγηση χωρίζεται σε όσα διηγείται ο Θίο για τις θεραπείες της Αλίσια αλλά και την προσωπική του ζωή και σε αυτά που γράφει η Αλίσια στο ημερολόγιό της και οδηγούν στο συμβάν. Ο Michaelidis ακολουθεί πιστά τη συνταγή για ένα βιβλίο που δεν μπορείς να σταματήσεις να διαβάζεις. Ο ρυθμός του είναι γρήγορος με μικρά κεφάλαια και το "ένα κεφάλαιο ακόμη και ύπνο" γίνεται πολύ εύκολα πέντε. Οι χαρακτήρες δεν είναι ιδιαίτερα συμπαθείς, αλλά σε ένα ψυχολογικό θρίλερ αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα. Δε χρειάζεται να τους συμπαθείς για να θέλεις να δεις τι θα γίνει στο επόμενο κεφάλαιο. Σημασία έχει τι έγινε. Γιατί η Αλίσια σκότωσε τον άντρα της; Και πού οφείλεται πραγματικά η εμμονή του Θίο μαζί της; Οι σελίδες είναι γεμάτες με ψυχουλάκια και μικρές ανατροπές και το τέλος δε θα ξέρεις από πού σου ήρθε! Εκτός κι αν είσαι από αυτούς που μάντεψαν το τέλος στην 6η Αίσθηση.

Και θα σου κάνω ακόμη μία ερώτηση: Σου έχει τύχει ποτέ να διαβάζεις ένα βιβλίο και να σου συμβαίνουν παρόμοιες καταστάσεις; Όχι, δε σκότωσα τον καλό μου, αλλά λίγο τα κλιματιστικά, λίγο τα παγωτά, λίγο τα κρύα τα νερά, το τσίμπησα το κρυωματάκι μου κι έχασα κι εγώ τη φωνή μου. Πες το και τιμωρία για την απιστία μου...

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.