"Ο θάνατος είναι παράξενο πράγμα. Οι άνθρωποι ζούνε όλη τους τη ζωή σαν να μην υπάρχει, και όμως συχνά είναι ένα από τα μεγαλύτερα κίνητρα για να ζήσει κανείς. [...] Γιατί ο μεγαλύτερος φόβος του θανάτου είναι πάντα μήπως μας προσπεράσει. Και μας αφήσει εκεί μόνους."
Τελειώνοντας το Άνθρωποι με Άγχος συνειδητοποίησα πως το μόνο από τα μυθιστορήματα του Backman που δεν είχα διαβάσει είναι το πρώτο του. Όπως καταλαβαίνεις, δεν μπορούσα να το αφήσω να περάσει έτσι. Έπρεπε να το διορθώσω. Και το διόρθωσα.
Στο Ένας Άνθρωπος που τον έλεγαν Οβ πρωταγωνιστής είναι φυσικά ο Οβ, ένας μοναχικός και γκρινιάρης ηλικιωμένος. Ο Οβ εκνευρίζεται με τους πάντες γύρω του και όπως είναι λογικό δεν έχει και πολλές συμπάθειες στη γειτονιά όπου ζει. Αυτό θα αλλάξει με την άφηξη της Παρβανέχ και της οικογένειάς της, η οποία εισβάλλει στη ζωή του προκαλώντας μεγάλη αναστάτωση.
Οι προσδοκίες μου από τον Backman είναι πάντα υψηλές, ακόμη και όταν πρόκειται για το πρώτο του μυθιστόρημα. Και όπως δεν με έχει απογοητεύσει ποτέ, έτσι και τώρα. Ο Οβ είναι ένας χαρακτήρας που κανονικά θα έπρεπε να αντιπαθώ. Βλέπει μόνο τα στραβά στους ανθρώπους γύρω του και θεωρεί πως μπορεί να κάνει τα πάντα καλύτερα από αυτούς (συνήθως βέβαια έχει δίκιο). Και κάπου εκεί άρχισε να μου θυμίζει λίγο τον παππού μου, που πάντα ήθελε να καταπιάνεται με κάτι να μαστορεύει, που είχε ό,τι εργαλείο μπορούσες να φανταστείς και που, ναι, θεωρούσε πως μπορούσε να κάνει τα πάντα καλύτερα από τους άλλους (και συνήθως είχε δίκιο). Ευτυχώς δεν ήταν και γκρινιάρης.
Ο Backman αγκαλιάζει τον Οβ με καλοσύνη και χιούμορ. Ξεδιπλώνει τη ζωή του και προσφέρει όλες τις λεπτομέρειες που χρειάζεται κανείς για να τον κατανοήσει και τελικά να τον αγαπήσει. Η σχέση του με τη γυναίκα του είναι γεμάτη τρυφερά και αστεία στιγμιότυπα και μια ζεστασιά που υπάρχει μόνο ανάμεσα σε ανθρώπους που μπόρεσαν να δουν πραγματικά την ουσία και την ψυχή του άλλου. Η Σόνια είναι το χρώμα στη ζωή του Οβ και όταν εκείνη χάνεται όλα γίνονται γκρίζα. Η μοναξιά και το πώς τη βιώνουν τα άτομα της τρίτης ηλικίας δεν είναι ένα θέμα για το οποίο διαβάζω συχνά και είναι πραγματικά λυπηρό να το περνάει κανείς αυτό, ειδικά προς το τέλος της ζωής του.
Η είσοδος της Παρβανέχ και της οικογένειάς της στη ζωή του Οβ βάζει τη ζωή του Οβ σε μία τροχιά που ο ίδιος δεν θα φανταζόταν ποτέ και τη γεμίζει με ένα τσούρμο φασαριόζικους και ετερόκλητους ανθρώπους και μία ταλαιπωρημένη αδέσποτη γάτα. Η καλοσύνη που του δείχνει η Παρβανέχ, δίνοντάς του τρόπους να νιώσει χρήσιμος ξανά ζεσταίνει την καρδιά και εύχομαι να υπήρχε μια Παρβανέχ στη ζωή κάθε ανθρώπου που που το έχει ανάγκη.
Και αν κρατάω κάτι από το βιβλίο είναι αυτό: Ας έχουμε τα μάτια μας και την καρδιά μας ανοιχτά όπως η Παρβανέχ. Οι μέρες που ζούμε είναι δύσκολες. Το σημαντικότερο που μπορούμε να προσφέρουμε είναι η καλοσύνη.
5 αστεράκια
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Broken Hill Publishers.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου