SOCIAL MEDIA

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2021

Βιβλιοκριτική: Άνθρωποι με Άγχος

 


"Μερικές φορές κοιτάζουμε γύρω μας, στον χώρο εργασίας μας ή στις συναντήσεις γονέων, ή στον δρόμο, και διαπιστώνουμε με τρόμο ότι όλοι οι άλλοι ξέρουν ακριβώς τι κάνουν. Μόνο εμείς πρέπει να προσποιούμαστε. Όλοι οι άλλοι έχουν τα μέσα και τον έλεγχο και την αντοχή να κάνουν τα πάντα".


Τον Fredrik Backman τον αγαπώ. Είναι στο top three των αγαπημένων μου συγγραφέων. Τα βιβλία του με κάνουν να νιώθω σαν να επιστρέφω σπίτι μετά από μια κρύα και κουραστική μέρα. Επιστρέφω εκεί που με καταλαβαίνουν και με αγαπούν. Το γράψιμό του είναι για μένα πολύ προσωπικό, ακόμη και αν δεν έχω ζήσει όλες τις καταστάσεις που αναφέρει. Σαν να είναι ο μοναδικός που εκπέμπει σ' αυτήν την ιδιαίτερη συχνότητα μέσα μου. Το Άνθρωποι με Άγχος είναι το τελευταίο του βιβλίο και θέλω να σου πω ότι κανένα άγχος δεν είχα για το αν θα μου αρέσει. Τόσο πολύ τον εμπιστεύομαι. Ειμαι σίγουρη πως και τη λίστα με τα ψώνια του να διαβάσω, πάλι θα βουρκώσω.

Το Άνθρωποι με Άγχος είναι η ιστορία μιας ομηρίας μετά από μία ληστεία που δεν εξελίγθηκε όπως θα έπρεπε. Η λήστής που την επιχείρησε, στην προσπάθειά της να γλυτώσει από την αστυνομία, θα καταφύγει σε ένα διαμέρισμα γεμάτο πιθανούς αγοραστές, ενώ έξω στον δρόμο δύο αστυνομικοί προσπαθούν να διαχειριστούν την κατάσταση και τη μεταξύ τους σχέση.

Όπως φαίνεται και από τον τίτλο η ιστορία έχει να κάνει με το άγχος και τις απερίσκεπτες και βλακώδεις πράξεις στις οποίες πολλές φορές αυτό μας οδηγεί. Οι πρωταγωνιστές αναγκάζονται από τις συνθήκες να έρθουν κοντά (κάποιοι παρά τη θέλησή τους) και να μοιραστούν τους φόβους τους με αγνώστους. Παρά τον αριθμό τους και το γεγονός ότι κανείς τους δεν έχει ρόλο πρωταγωνιστή περισσότερο από τους υπολοίπους, είναι ολοκληρωμένοι, καθένας με τις ιδιοτροπίες, το φως και το σκοτάδι με το οποίο παλεύει. Στους περισσότερους μπόρεσα να δω και ένα δικό μου κομμάτι και να τους αγαπήσω όλους εξίσου. 

Είναι πολλά τα θέματα που θίγονται στο βιβλίο όπως η αγάπη του γονιού για το παιδί του και πού μπορεί να τον οδηγήσει, η μοναξιά, η απέχθεια προς τον εαυτό μας, οι τύψεις, η αγωνία να είμαστε αρκετοί, οι βιαστικές πρώτες εντυπώσεις και πόσο λανθασμένες είναι συχνά και ήρθα πολλές φορές αντιμέτωπη με τον εαυτό μου. Καθώς διάβαζα αναρωτιώμουν πώς θα αντιδρούσα στη θέση του κάθε χαρακτήρα, πόσο διαφορετικά θα χειριζόμουν την ίδια κατάσταση.

Όπως είπα και πριν ο Backman πάντα χτυπάει στην καρδιά για μένα και γι' αυτότον αγαπώ. Η γραφή του είναι παραπλανητικά απλή, με βάζει πάντα μέσα στην ψυχή των χαρακτήρων του να δω την αλήθεια τους. Η καρδιά μου σπάει για όλα αυτά που τους πληγώνουν και χαίρεται  με όλες τις μικρές ή μεγάλες καλοσύνες  που τους ανακουφίζουν. Το δάκρυ βέβαια κορόμηλο, μη γελιέσαι! Έτσι, ανακατεμένα τα δάκρυα της λύπης με αυτά της χαράς... Κάπως έτσι ήρθε η κάθαρση. Και κάπως έτσι κατάλαβα ότι το βιβλίο δεν είναι η ιστορία μιας ληστείας που δεν εξελίχθηκε όπως θα έπρεπε, αλλά η ιστορία μιας ληστείας που εξελίχθηκε ακριβώς όπως θα έπρεπε.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος.

5 αστεράκια

Το έχεις διαβάσει; Πώς σου φάνηκε;



2 σχόλια :

  1. Και μένα είναι από τους αγαπημένους μου μακράν! Ο Όουβ μου είχε ραγίσει την καρδιά!
    Το συγκεκριμένο ναι μεν δεν είναι από τα καλύτερα του, αλλά είναι τόσο γλυκό και καλοσυνάτο που πραγματικά το προτείνω και εγώ ανεπιφύλακτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είπες τη λέξη κλειδί νομίζω, "καλοσυνάτο". Σε αφήνει με μία αίσθηση ζεστασίας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Βιβλιοκριτική: Incendiary

  "I am a shadow, I am a drop of ink. Vengeance in the night.  I'm a Robari." Όταν αυτές οι κομψές γαλλικές ομορφιές μου χτύπη...